Zachód słońcaA

( wariant drugi)

Cudowny zachód w złocieniu znów wraca -
Znów dzień nachylił w rubinu promieniach
Jakbym pejzaże swym pędzlem obracał
Po kręgach złotych i rajskich sklepieniach

Jak gdyby z zorzy powstały witraże
Zaczarowanych bajecznych przestrzeni
Jakoby w łunach na niebios pożarze
Zaszedł dzień słońca z paletą promieni

I jakby w zorzy żarzyły się twarze
Wyszłe z Edenu z kolorów nauki
Jakby w przestrzeniach na niebios pożarze
Zaszedł dzień Boży z najwyższych dzieł sztuki

Czerwone słońce jak w podtrzymywaniu
Ogromny okrąg jak anioł globowy
W purpurze tonie - gdy w oczekiwaniu
Cudny się zbliżał znów wieczór domowy

Wtenczas nie mogłem już mojego wzroku
Oderwać – gdy blask wybija ze słońca
Rubinowego – wśród pól i obłoków
Namalowanych farbami bez końca

Ta ziemia ognie wylała bo oto
Znad Odry Wołgi Dunajca i Renu
Ta ziemia jasność odebrała złotą
Słońcu i piękno ogrodom Edenu

Zaszedł dzień słońca z resztkami promieni
Ciągła duchowi - nie kończąca praca
W nowych obliczach wieczornych przestrzeni
Czerwonym kurem w lazurze przetacza

Na zakończenie – szlachetnemu gronu
Na zakończenie zachodzącym blaskiem
Na zakończenie po dniu – wieczór – stanie

I jeszcze słońca kawałek z zagonu
Zamknął purpurą promienistym brzaskiem
Schodzącemu duchowi – na pożegnanie

Słońca już skrawek świat jeszcze ozłaca
Jeszcze natury światło w tej godzinie
W szkarłatnej krainie w poświacie przetacza
...
Potem opada chyli się i ginie


Agamemnon


13.04.2010 17:16

Awaria możliwości poprawnego zapisu

Noc i jutrzenka

Tuż po zachodzie w błogosławieństwie

Przymglonych świateł, wzmożonych zapachów

Wzrok połączyłem z westchnieniem kwiatów

Już nie pamiętam... czy gwiazdy północy -

(Gdy noc nastała,... i cała w śnie tonie)

Spoglądać mogły kwiatom tym w oczy

O! to pamiętam, ja pośród gwiazd nocy

(Gdy się ukażą, gwiazdy w nieboskłonie)

Spoglądam kwiatom tym w śpiące ich oczy

Gdybym to wiedział, to pojąłbym chyba

Że dzień nadchodzi - i noc się nachyla

W cyklach natury... jak w formach motyla

W niej jak panienka różana się mieni

W zieleni cieniach prześwitów złocistych

Jak wystrzał kwiatów kwitnących przestrzeni

Duch orzeźwienia jak strumień z koryta

Ów sen poranny... promieni kwitnących

Błyskiem brylantów - już nadszedł i świta

Ps.

Zobacz staruszku - tu niespożyta siła

i zobacz panienko;

tu niezbywalna nadzieja -

jak pięknie – na co dzień się toczy -

znów dnieje,

Bóg zagląda wam w oczy ze swoim promieniem

wieczystą jutrzenką


Agamemnon.

08.03.2010 22:28

Na spotkanie z Janem Pawłem II

Tam rzeki ludzi,-

tam ludy płyną,

jakby do morza.

Zieloną krainą

Duch wielki przyszedł, -

Duch wielki pierwszeństwa

i użył ręki takiego człowieka

i jego siły; -

spokojnych słów męstwa.

Przyszła po nocy jutrzenka czuwania

w blasku różanym.

Zieloną krainą -

tam ludzie płyną, -

i ludy płyną

w zielone błonia –

zieloną świątynią -

z pieśnią na sercu

w jutrzenkę wśpiewaną.

Jak ongiś przyszli - na spotkanie z Panem,

w blasku jutrzenki różanej.


Agamemnon

07.03.2010 16:46

Zaczniemy ducha ku Bogu podnosić

(z cyklu interpretacje J. Słowackiego)

Takiego piękna wam nie wyobrażę

Jaki szedł od tej olśnionej natury,

Która pędziła światła jasne twarze;

Oczy jak lilie - płomyki z purpury,

Tworzyły piękne się jakieś pasaże

Kolumnadami które są u góry

W promieniach w formie kształtowi poddaną

Lepszą jutrzenkę przyszłą – już różaną.

„ I rzekłem żonie o wizji mistycznej;

A ona: - „Właśnie taką drugą,

Która mi róży na niebiosach ślicznej

Także wiodącą uczyniła sługą.

Ja przeprowadzam górze seraficznej

Duchy – kwitnące jeszcze dziś nad strugą;

Jam jest dawczynią nawet ptaszków rzeszy:

Gdy lecę w niebo – jaskółka się cieszy”.

Jak falą morza,... - gdy całym narodem

Zaczniemy ducha ku Bogu podnosić

Co wiek podwyższać twory jednym wschodem

Jako nawzajem winy nasze nosić

Żywot na górze mieć – a śmierć pod spodem

I duchy wyższe w wyższe ciała wnosić

I wsze obdarzyć nowej formy chwałą

Oddać to wszystko tak duszę jak ciało.

Kto by zrozumiał!... gdy my tak do siebie

Gadali snami – żywota królowie.

Już więcej ducha, bo w ciągłej potrzebie

Wzrastać na duchu... więc już w naszym słowie

Była ta siła która jest na niebie,

Zdolna podnosić do góry ołowie,

Siła... która nas zniżonych kolanem

Porwie – i w niebie postawi przed Panem...


Agamemnon

-->

Jesień

Pytałem: kto mi ducha lot odmieni?

„ja” - rzekła mową piękną i spokojną

pośród żółci złotych i czerwieni

Pani młoda, prosta, czasem chmurna

z rubinami barw jesieni

kolorowa z jarzynami, owocami

i zbożami

w polskich siołach

wiejskich gumnach

w kolorowy świat przestrzeni

starszym jednym rokiem ziemian

wśród nadziei

i spokojnych barw promieni

pól - błękitów - szarej wody

czasem zimna z niepogody

koniem srebrnym starszym jednym rokiem

jak w pierścieniu cyklu przemian

autor: Agamemnon

21.02.2010 00:02

Ps.

-->

I chociaż jesień jest żółta

i rubinowa

i czas owocowania

i liść już opadł i wstała szaruga

lecz nie znajdziesz w niej ani krzty śmierci

w jesieni nić życia

przeciąga się długa

i wchodzi

w sen postjesienny

i choć kurhalne wtłaczamy jej słowo

jak w sen kamienny

po śnie zimowym

zakwitnie

na nowo

*

Oto ta piękna

młoda Pani z góry

zaczęła ciągnąć

swoją mowę wdzięczną

piękna jak różne oblicza natury

wydobywała

z kurhanów konieczność

-->

Rzekła: że jeden pasterz

pasąc owce

zawołał radośnie

pieśnią pielgrzyma

spokojnie a głęboko

znakiem Parkinsona

W nowej już wiośnie

Agamemnon

--> Kto jest twoim Królem?

Za serce twarde będziesz Polaninie

Odcięty tak długo, aż na krwawym znoju

Odnowisz ducha zmurszałe świątynie.

Cierpieć tak długo na krwawym twym znoju

Za grzechy swoje będziesz Polaninie,

Aż dzieci swoje napoisz u Zdroju.

Kwiaty patrzyły na słońca twych dzieci

Wzrokiem natury ziemi natchniętej

Światłem idących i przeszłych stuleci.

Na ziemi krwawej, jak na ziemi świętej

Kwiaty patrzyły na słońca twych dzieci

Gdy się upierasz, więc będziesz przeklęty

Sam sobie stawiasz i wpadasz w swe sieci

Cała historia zapytuje cię z bólem

Polaku wielki – kto jest twoim Królem?

Ani wschód Kozła, Zachodu co zginie

Dworu Penteja straszliwy upadek

Nie oprze się wałom opartym w wiklinie.

Wśród fal szumiących poszukujesz schronu,

W burzliwym morzu - suchego zagonu.

Agamemnon

17.02.2010 1:05