w ogrodzie



ten kwiat pamięta – o! żywe wskazanie 
całe to piękno od kwiatów tajemne 
o geście woni – prawdziwie anielski 
moc w tobie piękna! pod piękna władanie – 
oddają całe ogrody panieńskie 
jak w boskim gaju zostało już we mnie 

kwiaty jakoby – pastele w sukience 
nektary złote aromat jak miody 
napój dla oczu – z kwiaciastych koktajli 
i oczy wznoszą jak twarze dziewczęce 
blade jak perły w zapachach konwalii 
korony z płatków – z kroplami od wody 

kielichom kwiatów czas mój tu poświęcę 
ponad grzędami wiosennej batalii – 

Agamemnon

30.04.2010 21:45

-->

A sława z twardej uzyskana siły

Do mogił idzie – lecz nie za mogiły

I było w niebie wielkie uciszenie,

A jeden anioł krzyknął: „Kto zań stanie?”

Wtenczas duch jeden opuścił promienie

I spadł... i było wielkie gwiazd spadanie

I różne piękne malowane cienie

Mijały w słońcach – leciały w otchłanie,

Potem jako staw, gdy się ukołysze,

Świat ducha zaczął zwierciadło – i ciszę.

Juliusz Słowacki

Nową wan ziemię

Struny trącane ręką doskonałą

Z Orfea tonu

Wzmogły wioliny z naturalnym szłem

Oddźwięczające wisiały wspaniale

W przepaściach słońca

Nad kolumnami wśród świateł Syjonu

A bałem się końca nad okręgami

Szły i wyrwały gdzieś ducha spode mnie

Jak gdyby oczy dźwięk ten otworzył

Przejrzysty i otwarł się we mnie

Jak diamentowa gwiazda północy

Albo piękności

Z miłością w oczy

Przy strugach słońca

W oczy wieczności zagląda dźwiękiem

I w głębi duszy w Prometeuszach

W gajach zielonych - Bogiem wezbranych

W hosanna duszach

W progach jasności

W koronie ducha

Nową wam świętą zapowiadam ziemię.

Agamemnon

19.04.2010 23:24

Stan ducha

(opluwaczom prezydenta Najjaśniejszej Rzeczypospolitej profesora Lecha Kaczyńskiego poświęcam)

...
te smutne błędne
postacie senne
z krainy rażenia
miesiące płócienne
tkwiące w półcieniach
woskowe twarze
zamglone oczy
pokryte szranki
w pół posiwiałe
szare krużganki
i szare włosy
jesienna aura
i szare kłosy
ale nie mgliście
jesienny okres
ale bez liści
na kształt przyszłego
jakby cmentarza
jak w balsamicach
szarych smętarzach
będąca spowiciem
duszy zdrętwiałej
w półsen idąca
i ciał z półżyciem
bez łaski słońca
lecz z łaską bycia
szarych kolorów
i z łaską życia
ale półmartwe
chyba z wyboru
jakoby wody
zabrakło w ślinach
za kłamstwo życia
w półsen ogarnie
jak lampa skryta
i w pajęczynach
zgasła latarnia
wraz z kłamstwem życia
przygasło słońce
w półtajemnicy
ludzkiego bycia


Agamemnon
15.04.2010 14:04

Zachód słońca

Cudowny zachód słońca w złocieniach powraca

Dziś już dzień nachylił - nam - w rubinu przestrzeniach -

I odtąd w swych pejzażach pędzlami obracał

Po złocistych okręgach na niebios sklepieniach

Zorzane tu jak gdyby rubinów witraże

Zaczarowane grzędy bajecznych przestrzeni

Jakby w łunach się mienił na niebios pożarze

Wspaniały dzień słońca z paletą promieni

I jakby w konturach zorzy żarzyły się twarze

Co już wyszły z Edenu kolorów nauki

Jakoby już w przestrzeniach na niebios pożarze

Zaszedł dzień Boży z najwyższych dzieł sztuki

Czerwone słońce potem jak w podtrzymywaniu -

Ogromny okrąg wisiał jak anioł globowy

W purpurze zwolna tonie - gdy w oczekiwaniu

Cudowny się przybliżał znów wieczór domowy

Więc wtenczas nie mogłem tu mojego już wzroku

Oderwać – gdy naraz blask wybija ze słońca

Rubinowego - w toni barw wśród pól i obłoków

Namalowanych jakby farbami bez końca

Nam tu ta ziemia ognie wylała... - bo oto

Znad Sekwany Tamizy Dunajca czy Renu

Ta ziemia dla nas jasność odebrała złotą

Słońcu... - a także piękno - ogrodom Edenu

Oto zaszedł już dzień słońca z resztkami promieni

Ale ciągła duchowi – nie kończąca praca

W nowych już tu obliczach wieczornych przestrzeni

Czerwonym jakby kurem w lazurze obraca

Słońca już skrawek rogu świat jeszcze ozłaca

Jeszcze natury idzie światło w tej godzinie

Smug... w szkarłatnej krainie w poświacie przetacza

Potem tylko opada chyli się i ginie

Agamemnon

14.04.2010 12:26

Zachód słońcaA

( wariant drugi)

Cudowny zachód w złocieniu znów wraca -
Znów dzień nachylił w rubinu promieniach
Jakbym pejzaże swym pędzlem obracał
Po kręgach złotych i rajskich sklepieniach

Jak gdyby z zorzy powstały witraże
Zaczarowanych bajecznych przestrzeni
Jakoby w łunach na niebios pożarze
Zaszedł dzień słońca z paletą promieni

I jakby w zorzy żarzyły się twarze
Wyszłe z Edenu z kolorów nauki
Jakby w przestrzeniach na niebios pożarze
Zaszedł dzień Boży z najwyższych dzieł sztuki

Czerwone słońce jak w podtrzymywaniu
Ogromny okrąg jak anioł globowy
W purpurze tonie - gdy w oczekiwaniu
Cudny się zbliżał znów wieczór domowy

Wtenczas nie mogłem już mojego wzroku
Oderwać – gdy blask wybija ze słońca
Rubinowego – wśród pól i obłoków
Namalowanych farbami bez końca

Ta ziemia ognie wylała bo oto
Znad Odry Wołgi Dunajca i Renu
Ta ziemia jasność odebrała złotą
Słońcu i piękno ogrodom Edenu

Zaszedł dzień słońca z resztkami promieni
Ciągła duchowi - nie kończąca praca
W nowych obliczach wieczornych przestrzeni
Czerwonym kurem w lazurze przetacza

Na zakończenie – szlachetnemu gronu
Na zakończenie zachodzącym blaskiem
Na zakończenie po dniu – wieczór – stanie

I jeszcze słońca kawałek z zagonu
Zamknął purpurą promienistym brzaskiem
Schodzącemu duchowi – na pożegnanie

Słońca już skrawek świat jeszcze ozłaca
Jeszcze natury światło w tej godzinie
W szkarłatnej krainie w poświacie przetacza
...
Potem opada chyli się i ginie


Agamemnon


13.04.2010 17:16

Awaria możliwości poprawnego zapisu