Nową wan ziemię

Struny trącane ręką doskonałą

Z Orfea tonu

Wzmogły wioliny z naturalnym szłem

Oddźwięczające wisiały wspaniale

W przepaściach słońca

Nad kolumnami wśród świateł Syjonu

A bałem się końca nad okręgami

Szły i wyrwały gdzieś ducha spode mnie

Jak gdyby oczy dźwięk ten otworzył

Przejrzysty i otwarł się we mnie

Jak diamentowa gwiazda północy

Albo piękności

Z miłością w oczy

Przy strugach słońca

W oczy wieczności zagląda dźwiękiem

I w głębi duszy w Prometeuszach

W gajach zielonych - Bogiem wezbranych

W hosanna duszach

W progach jasności

W koronie ducha

Nową wam świętą zapowiadam ziemię.

Agamemnon

19.04.2010 23:24