Sokratesie!

Anioł bez skazy idzie,

wędruje po górach złocistych.

Drugi anioł ze skazą

wędruje po górach skalistych -

była tam strzaska lutnia,

i złota struna zerwana z tej lutni,

był kielich zdrewniały, przewrotny

od cykuty cały.

A cała cykuta wewnątrz Sokratesa.

Kielich co niebo zasmuca,

aż w Edenie stało się mniej zieleni

i mniej słońca na drzewach,

więcej smutnych cieni,

jak gdyby półciemność się wdarła

z upiorem widziadła

i przeniosła swój byt do wątłej jesieni.

Sokratesie !

twój Bóg , do anioła

co wędruje po górach złocistych,

podejmie cię spod kielicha

i do gór złocistych przeniesie.

Agamemnon

Spotkanie z Bogiem

I Bóg otworzył wieniec purpurowy

Ucichły stojące obok upiory czerwone

Toczył się szumem lasek cyprysowy

I kolumnady stały smukłej Arte

I ciemność i chmury zakrwawione

Z piorunów odarte

Z oddali świecące

Przybrały kształty jaśniejsze niż słońce

I Bóg otworzył niebo purpurowe

A we mnie była myśl słoneczna złota

Językiem słonecznym jam miłości był wzięty

I wielka światłość biła z pięciu ran

I ze stu strzał z Sebastianowych ran wyjętych

Agamemnon