Rzeź i ucieczka do Egiptu

Nagle ton jakiś - a światu nieznany,
Wyszedł jak trybun - potworny i żywy,
Złowieszczy – twardy – smętny – ołowiany,
Prawdziwy – ciężki – lecz zawsze straszliwy.
Świat zamilkł – stanął - w te pieśni wsłuchany,
Umęczon w sercu – a tej pieśni chciwy.
Bóg uciekł... – gwiazda zaświeciła w dali
Niosąc w swym grzbiecie cień gwoździ ze stali.
Gdy łańcuch krwawy dzieł czynów haniebnych
Nie oparł się przeto bogobójców karze -
Rozbłyskiem strasznym dzieł wielkich nikczemnych,
Był ogień i krew – mnóstwa gadów twarze,
Wulkanem czynów szkarłatnych podniebnych,
Jak wężowiska w podskórnym pożarze.
Siła zagładna przelanej krwi bratniej
Przybrała kształty istności szkarłatnej.

Agamemnon04.01.2010 21:44

Bóg się rodzi

Moc truchleje

nie wypuszczaj z rąk swoich

Bóg wypełnia człowieka

w tym momencie gdy Chrystus się rodzi

w tym Jezusie nad którym

Boża gwiazda stanęła

jeśli weźmiesz już pióro

najpierw określ naturę

co pomiędzy jest Niebem a ziemią

On w padolną część wstąpił

On w swym Duchu przybywa

z wielką mocą i siłą

co twe oko widziało 
jakie pękły w swych formach ogniwa

teraz jestem w tych stronach –

może poznam w mych czasach –

może spotkam w tych dziełach

prawe runo Sofona

Boga w złotych na tronie Parnasach

dziecię widzę jest Panem

siła Słowa skrzydlata straszliwa –

złotej lutni pieśń żywa

strun wesołych radośnie

chorał Boga wciąż rośnie –

pośród jakże tu różnych

innych świateł przybywa

Pierwsza Miłość Istnienia

w stajni czystszej od śniegu

w białej grocie rozsianej

po pagórkach w szeregu wśród nieba

Agamemnon

18.09.2010 10:03

Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem i prochem.

Abraham

próbuję zrozumieć

dwa drzewa święte buk i dąb stary

z sobą w konarach pogańskich złączone

jak bogi się łączą dwu osobowe

łąki gościńce z nimi związane –

słowa rzucane są bogom na głowę.

próbuję zrozumieć kształt mego istnienia

i sens świata

patosu nowego

pomiędzy psalmami odwiecznych śpiewań.

Agamemnon

16.12.2010 19:57

Rorate

Bo w ziarnie, co jest we wnętrzności łonie
I w alabastrach ciał i serc rubinie
Widzę tę światłość, co jest na Syjonie
Bo Pan wysłuchał... I w małej dziecinie
Przyjdzie ktoś wielki – lecz w wielkiej zasłonie,
A gdy czas przyjdzie... - wszystko się rozwinie,
W wielkości kształtów potęgi natury
Z drugiej po Bogu - Przenajświętszej córy.

I rzekłem do niej: - „Pan Bóg nas wysłuchał
I miejsca nasze nawiedzi wspaniale
Oto zaprośmy w dom wielkiego ducha
Niech darzy życiem duchy nasze stale”.
Oto nadchodzi On - wielka otucha
W Duchów świętością zlanych doskonale
W Trójce jedności - i świętych jest który
Bytów imieniem i tronów natury.

Agamemnon

24.02.2010 5:02