Zachód słońca

Cudowny zachód słońca w złocieniach powraca

Dziś już dzień nachylił - nam - w rubinu przestrzeniach -

I odtąd w swych pejzażach pędzlami obracał

Po złocistych okręgach na niebios sklepieniach

Zorzane tu jak gdyby rubinów witraże

Zaczarowane grzędy bajecznych przestrzeni

Jakby w łunach się mienił na niebios pożarze

Wspaniały dzień słońca z paletą promieni

I jakby w konturach zorzy żarzyły się twarze

Co już wyszły z Edenu kolorów nauki

Jakoby już w przestrzeniach na niebios pożarze

Zaszedł dzień Boży z najwyższych dzieł sztuki

Czerwone słońce potem jak w podtrzymywaniu -

Ogromny okrąg wisiał jak anioł globowy

W purpurze zwolna tonie - gdy w oczekiwaniu

Cudowny się przybliżał znów wieczór domowy

Więc wtenczas nie mogłem tu mojego już wzroku

Oderwać – gdy naraz blask wybija ze słońca

Rubinowego - w toni barw wśród pól i obłoków

Namalowanych jakby farbami bez końca

Nam tu ta ziemia ognie wylała... - bo oto

Znad Sekwany Tamizy Dunajca czy Renu

Ta ziemia dla nas jasność odebrała złotą

Słońcu... - a także piękno - ogrodom Edenu

Oto zaszedł już dzień słońca z resztkami promieni

Ale ciągła duchowi – nie kończąca praca

W nowych już tu obliczach wieczornych przestrzeni

Czerwonym jakby kurem w lazurze obraca

Słońca już skrawek rogu świat jeszcze ozłaca

Jeszcze natury idzie światło w tej godzinie

Smug... w szkarłatnej krainie w poświacie przetacza

Potem tylko opada chyli się i ginie

Agamemnon

14.04.2010 12:26