-->

Europa nowoczesna

( fraszka)

Z pewnego światłego miasta, jak z purpurowej bazy

Żurawim leciałem „Lotem” pewnego razu

I Arystotelesa

Jak zwykle czytałem – gdy od bufetu strony

Podeszła z napojem stewardesa

I rzekła;

"Człowiek to byt, pierwiastkiem boskim obdarzony”

Ożesz mój ludu!

Niemal zemdlałem

Doświadczając cudu!

A już sądziłem, że „Lot” jest nowoczesny i postępowy -

Zastygło mi w gardle jak po rybiej ości.

Nagle budzik zadzwonił -

To tylko sen...

Rozpoczął się nowy dzień

Światłej europejskiej równości.

Agamemnon

13.12.2009 18:14

-->
Balsam żywy

Przed tobą, życie i śmierć, co ci się spodoba będzie ci dane.
Ekl.

Podałem kromkę swoją własną chleba,

Głodującemu, gdy mu grudą droga,

Bóg dać tu nie mógł, choć była potrzeba, -

Gdyż ręka moja jest ramieniem Boga.

Teraz tu woli światła pełnej trzeba,

By gwiazdy skrzyły jak pozłota mnoga

Bóg złożył wolę w człowieczym kefasie,-

Swój balsam żywy w niebieskim atłasie.

Tu doskonałość jednostek etyczna

I społeczeństwa jako jego sumy -

Kultura słońca - ujrzałem - prześliczna

I gwiazd rzeszoto niebiosów zwiastuny

W przełęczy wiszą, jak linia graniczna

Pod która biją, już tylko pioruny.

Gdy szukasz ojca... - tu!... Andy – Kordoba...

Weźmiesz... - co woli się twojej spodoba.

Agamemnon

02.12.2009 16:38

Źródełko Serca

joanna, sob., 28/11/2009 - 10:39

W dłoni Twej zamknięty
snem owinięty
Uwielbiony

Piękniejszy niż kwiat
Smaku chwil
Nieświadomy

W drodze do marzeń
We łzach
Zatopiony

Uczta wyborna
Tęczowy stół
Zastawiony

autor: joanna

• joanna - blog

Tabor się zbliżał

Ujrzałem lice dotknięte
okiem spokojnej jesieni -
jak dwa złote kłosy
wśród dwóch diamentów spłowiałych
spokojnych i pewnych -
dla których żywot widzialny
stworzyła natura
wokół spisanego życia już pióra -
wśród radości śpiewnych
choć w trudach igielnych.

Kwiatami z drogich błyszczących kamieni
mgła już powoli pokrywała ziemian
i gwiazdy iskrzą w kosmicznej przestrzeni
I Tabor się zbliżał jak góra przemian
od strony pieśni jak wiatr służebnych



Agamemnon21.11.2009 2:31

Chłopczykowi zamordowanemu poświęcam

(W rocznicę powstania warszawskiego)
W czasie powstania na warszawskiej Woli
Choć opisać tego nie jestem wprost godzien,
Niemiec sprawca nieludzkich nieszczęść, stwórca ludzkiej niedoli,
Pławiąc się w swym prawie -
Dopuścił się niemiecki zbrodzień
Rzeki krwi, rzezi Polaków - historia zapisała karty krwawe -
W krótkich słowach, krótki epizod opowiem.
Miałem wtedy osiem zaledwie lat
Mówi dorosły już świadek;
Wyszliśmy piątego sierpnia z piwnicy/1
I przez podwórko w stronę ulicy
Pędził nas niemiecki kat.
Przy bramie widziałem trupy mężczyzn stosy
Jak upiór widziadeł skrzydła, rozmnożonych trupów malowidła -
Sięgających niebiosa.
A gdy ustawiono pod ścianą nas
Przede mną stanął młodszy chłopak - mały i bosy
I w swoich małych rączkach trzymał chleb.
A ręce miał tak małe, że do niego sięgały niebiosa.
A chłopak ten mały, ręce miał małe które chleb
I niebo w małych rączkach trzymały
I z kolei do niego wyciągały swoje ręce niebiosa
Potokiem świetlistego jasności mnóstwa
Człowieczeństwa Boga i niebieskiego bóstwa.
Niemcy nam - przechadzali się tu i tam -
Dusza moja płacze w sercu swoim łkam.
Aż naraz do chłopczyka podszedł Niemiec
I wzrokiem go zmierzył i uderzył
Aż z rączek wypadł chleb.
Chłopak schylił się po niego
Niemiec go zastrzelił



autor: Agamemnon
1/Opisane zdarzenie miało miejsce najprawdopodobniej 05.08.1944

w gęstej mgle

bez skrzydeł

w gęstej mgle

bez nóg

we mgle osaczony

z każdej strony wróg

w gęstej mgle

bez skrzydeł

w gęstej mgle

bez nóg

Serce cicho bije

nieodłączny cud.

autor: joanna

• joanna - blog

Ziemio jakie jest twe imię?( odpowiedź dla cywilizacji śmierci)

Ziemio pod prawami
Ziemio pod gwiazdami
Bez Chrystusa błądzisz.

Wielka Ziemio, wielka rozogniona
W przestrzeni rozłogiem
Chodzisz cała w trądzie
Rządzisz ustawami
Krwawymi po orbicie
Bez Chrystusa błądzisz
Nie oddychasz Bogiem
I ` b e z `B o g a` k o n a s z.

Ziemio rozogniona
Jakie jest twe imię?
Ziemio ty olbrzymie
Otchłaniami podkrążona
Oczodołem w srebrnym mieszku
Co o tobie ja tu słyszę?
Chodzisz po orbicie
W` k r w i` w y p r a w n e j `p y s z e.

*
Przemknął boży ogień
A tak wiotki jako błyskawica
Nie dał się nawet ująć w żadne słowo
Nie dał się nawet w myśli mej zapisać
Tu próba siły staje się ogniowa
I całej myśli staje się wybuchem
By boski ogień płonął
Żywe wstało Słowo
Girlandą ludów otoczony duchem 


Agamemnon
03.11.2009 19:08

-->

Św. Maksymilian Kolbe

Cóż miał uczynić w tej strasznej godzinie,

Godziny jakieś po otchłaniach biły -

Ogromne, długie, smętne, nieprzebyte,

Gdy siebie ujrzał poczętego w Słowie,

Gdy krew Pańska w jego żyłach płynie

I o słonecznej pamiętał budowie.


Wyrzucił ogień na kształt światła stanu,

Przeciwny światłu w odstępcy osobie

Wolą obracał w słonecznej budowie

Z wybuchu kształtów pędzących z wulkanu.

Odblask jutrzenki - świt wschodził różany

W ręku miecz pełny, stalowy i złoty płonący płomieniem

Szedł nieśmiertelny i w słońce ubrany

Ze złotym na głowie słonecznym pierścieniem.

13.10.2009 10:35 

wariant drugi

Maksymilian Kolbe




Cóż miał uczynić w tej strasznej godzinie, –
Tu Bóg potęgą przez niego odpowie... –
Oto nadpełzły – już wątłe Erynie –
I siebie ujrzał poczętego w Słowie,
Gdy krew Pańska w jego żyłach płynie
Powyżej ducha. -
W słonecznej budowie,
Gdy promień złoty na kształt światła stanu
Roztrzaskał formy pędzące z wulkanów.


Odblask jutrzenki – świt wschodził różany
W ręku miecz pełny z cheruba płomieniem –
Stał nieśmiertelny – na biało ubrany
W złotym na głowie jak słońce pierścieniem –
Skierował kroki ku swojemu Panu;
W oczach miał wierność jak chleb i istnienie.
A wokół ciemność szalała szatana,... –
– Stopniowo... – bladła pod naporem Pana.




Agamemnon
13.10.2009 10:35




Burza ( wersja najnowsza poprawiona 27.05.2015 )

(Powstańcom warszawskim poświęcam)





Kamienne góry dosięgły nieba
Rozdarło się niebo przekłute iglicą
Przez lasy po cieniach chodzące mgławice
Jak białe kontury przykryte przyłbicą
Noc się rozległa w strasznych błyskawicach
Bijąca w w rozległych przestrzeniach

Jasny śmiertelny nikczemny dla ziemian
Pełny złowieszczy jak krzyż złamany
Do końca biły jak w kuźni pioruny na przemian
Bijące z gór świetlistych pioruny
Płynące z chmur jęzory jak czarne gady
Zdziczałych czartów wprost piekieł zwiastuny
Jak znak zagłady
Z wściekłością kuły skały
Jak mur natury

Piorun śmiertelny, piorun na przemian
Bijące z chmur piekieł zwiastuny
Rozbłysły krzyże, białe kurhany
I ojców całuny

Żelazem okute w Wars i Sawy losach
Z chmur pioruny się toczą po ziemi gorącej
Czy czujesz grzmoty śmierci uderzeń we włosach
We krwi rozbłyskach jaśniejszych niż słońce?

Grzmotów ognia purpury tu więcej nie trzeba
I złowieszczych pomruków fatalnych
Kamienne góry dosięgły już nieba
I zwalił się ogrom straszliwy ze szczytu
Piorun co dotknie i spali

Rozdarło się niebo choć było ze stali
I odbił się grzmotem od niebios błękitu
Zaświecił w piorunie jasny Parnas w dali
I z brzóz srebrzystych biały krzyż hymnu
Na chwilę zaświecił
I ogień dobywa z błękitu odmętu
Ja wiem. On jeden jest święty.

Jak Chrystus na krzyżu na żaglach rozpięty
Na polach ojczystych niezwykłej golgoty
Blady krzyż śmierci niewoli rwał pęta
Był krwawy i złoty z kurhanów odmętów
To wiem. On jeden jest święty

Ta ziemia na której on stoi
Jest święta







Agamemnon