--&

Stałam u bram nieba i piekła
dr Gloria Polo

Trafiona przez piorun

Tam na krzyżu Bóg-Człowiek rozerwał kajdany

On często cierpiał potwarz, choć nic nie zawinił

Jakby go los wyrzutkiem dla siebie uczynił

Był przez zbrodnie człowieka, jak zbrodniarz ścigany

Patrząc z góry ze świętym uśmiechem proroka

Rzekł do mnie, że do stóp jego przyjdzie świat cały

A czas się skraca, jego nadchodzi e p o k a

Ja zaś niechcąco wzrokiem, ku niebu spojrzałem

W gwiazdach złotych tajemnych dostrzegłem granice

Gwiazdy były wyraźne - były oczywiste

Bo mówiłeś też do mnie, że przyjdziesz o Chryste

Że rozerwiesz na wieki wielkie tajemnice

Gwiazda nocą koniecznym zegarem wysłana

Coraz większym się crucis rozwijała złotem

I szła i przed człowieczym stanęła namiotem

Jakby jakaś kometa śmierci niespodziana

Bezmierny moment chwili poznania istnienia

Gdy przyniósł wieniec śmierci przepalonych czasów

Gdzie światów całych pewnych wymiernych atlasów

Otwiera strasznym sądem księgę rozliczenia


A kto nie chciał zaczerpnąć z zbawienia zasługi

Gdy bardzo byłem głodny, a kto przyszedł do mnie?

Gdy kielich, krew i ogień i fala koło mnie

One obciążą konto tytułem za długi

Twe czyny cię dopadną, w nich jest wielka trwoga

Gdy w tobie fałsz się fałszem na fałszu odciska

Odbitym echem, gwałcą rzeczywistość Boga

W miejsce czasów harmonii wznosiłeś zwaliska

I Sąd orzeknie w Majestacie Jestestwa

Odrobinkę obłudna , w centrum świata żyje

Że osoba nie nasza, pentagram na szyi

I, że nie ma już w tobie coś z Pana królestwa

Wielcy Mistrzowie twoi hymn tryumfu nucą

Wlewają do swej czary mieszaninę wina

Zamiast przytulić ciebie i ogrzać jak syna

Swoją klątwę na twoje ramiona zarzucą

I zamiast tobie w zamian dać błogosławieństwo

Gdy w głębi serca swoją purpurą okrutną

Oni rdzawych ci laurów swych dadzą przekleństwo

I odsuną od Boga, że aż Bogu smutno.

Agamemnon

30.05.2009

Zmartwychwstanie

Przybita cierniem skroń do piękna powraca.

W ogrodzie moim kwiaty ze snu powstawały.

Przyroda wokół mnie zmartwychwstaje,

- a czemu ja nie mogę być zmartwychwstały?

Czemu tkwię owinięty w życia brudne szmaty?

nie potrafię ich zedrzeć i cisnąć do kosza.

Nie starcza mi na to utraconej wiary,

i żal na szmaty złamanego grosza.

Nawet wiosna nie potrafi mi przynieść radości.

Zatraciłem po drodze woń kwiatów w ogrodzie.

Dlaczego tak mało jest we mnie miłości,

i serca tak mało, co w piersi uderza?

A tu tyle piękna po drodze się błąka,

obok przechodzi tylu dobrych ludzi.

Dlaczego daleki jestem zmartwychwstania?

i nie potrafię z letargu się zbudzić.

Władysław Panasiuk