link http://poezjafilozoficzna.blogspot.com/

moja twarz jest bardzo ponura
i Ojczyzna jest w wielkiej potrzebie
moje słowa są ciężkie kamienne -
pokaż czym jest twoja Polska.

Agamemnon






żołnierze wyklęci
(replika  do wiersza villanella astralis autorstwa Miladory)

 

w żołnierskiej myśli czas z obliczem
rozświetlił duszy ludzkie twarze
a gwiazdy przecież lśniły dla nich

jak piorun złoty gloria nike
przychodzi z mieczem tamtych zdarzeń
osnutych w czasie sinych mgławic

z wolna powstają bez ryzyka
nikt się już nigdy nie odważy
zepchnąć ich w czeluść gwiezdnych granic

wychodzą znowu jakby w lustrach
z zwykłymi słowy na swych ustach
każdy miał w ręce mały kamyk




Agamemnon
21.12.2012 21:39
 

refleksje z psalmami Dawida
 

łabędziem białym płynęły niebiosa
kwiaty na łąkach diamentowe rosy
z błogosławieństwem a duch się unosił
pośrodku jeziora

duch kwiatu rośnie w te krainy wkroczył
to ziarno złote już zawarte w kłosach
spojrzałem - z wolna jutrzenka perłowa
z widokiem wzrosłym przechodzi w błękitach -
łąki jaśniały soczyste zielone
z pobliskiej rzeki kryształem pojone
- trącałem harfą psalmami ku chwale
zwiewały światła przejrzyste kryształy
i polskie orły na tarczach wybite

słysząc tą wielką jasną życia mowę
- nagle poczułem że rosną mi siły
i że się do mnie przybliża Duch Słowa
jam zadrżał jakby prawdy diamentowe
wygrane w harfach - jam zastygł i słuchał
na nieskończoność wznosiły się ducha
a serce było tylko o połowę
niż być powinno - pełną bramą ducha
we śnie poznałem - jak miecz obosieczny
przed tronem Jahwe stoi prawda prosta
tak precyzyjna jako splot słoneczny
jako przędziwo złotego rzemiosła

nowy wiek blasku korny Apostole
jak bukiet piękna natury wybucha
obecny w białych zakwitłych ogrodach
w kroplach na listku pół rozkwitłej róży -
czarne łabędzie pływają po wodach
kontrola piękna z ogniem na czole
wewnętrznym aktem blask z pokładów ducha

posiadłem dom mój w domu mego Pana
jak kielich złoty i jakże słoneczny
gdzie sens radości jest jak prawda prosta
jak wulkan kwiatów kolorów jaśnieje
gdzie sens radości jest przyczyną życia

i tyle piękna mogłem w oczy włożyć
i tyle słońca i pięknych postaci
aż jakaś chwała dochodzi aż od dna
gdy z lutni święty dźwięk
- promień ozłocił

gdy puchar złoty ożywia nam ducha
i nektar życia dolewa do duszy
to losy nasze tak dziwnie jaśnieją
wewnętrzna jedność w określonym celu
z kwiatów co miłą woń dają i patrzą
a patrzeć na nie - oczy szaleją

słońca kraina i piękno ogromne
duch kwiatu urósł w te krainy wkroczył
a gdzie nie wkroczył to wkroczy tam jeszcze
- umiłowawszy to miejsce na ziemi
gdzie Pan Bóg polskie żywe kwiaty stwarza
więc do ciepłego uśmiecham się słońca
gdzie one rosną po każdej zagrodzie
zaczarowane i górom i siołom
w rozsłonecznionym uśmiechu na twarzy
gdy twarz aniołem - patrzę

kryształy słońca jak pluszczące lody
jak krąg słoneczny przetaczał się kołem

taka pieśń piękna i niedośpiewana
duch się płomieni od wewnątrz się żarzy
posiadłem dom mój w domu mego Pana
w rozsłonecznionym uśmiechu na twarzy
gdy twarz aniołem - górą i dołem
patrzę
jak w wielkim teatrze - zdumionym

przyszedłem w ciało ubrany płomienne
w słonecznych mocach stojących na straży
duch się płomieni od wewnątrz się żarzy
wziął serce ludzkie a oddał kamienne




Agamemnon

egzystencja i konieczność


za czułe słowa i za radość ramion
płomień wdzięczności niech będzie przy tobie
i pocałunek na perłowej skroni
na wieczność składam i na twych stopach
i na twych dłoniach - mamo

to tylko kwestią jest szeregu godzin
konieczność nie toczy sporu z czasem
gdy czas jest funkcją skończoną
gdy czas jest funkcją narodzin
niebawem znów spotkam się z tobą
i dotknę ustami twych skroni


Agamemnon
21.12.2012 21:39

przypowieść biblijna


rzekł Bóg do człowieka
-rozbieraj się.

człowiek zdjął to co miał
na sobie.

ale Bóg wyrzekł
-rozbieraj się dalej.

człowiek zdjął skórę
i stanął cały czerwony od krwi.

rzekł Bóg
- dalej.

i człowiek zrzucił z siebie
swoje mięśnie -
pozostał szkielet trzewia i zawartość czaszki.

i wyrzekł Bóg
- dalej.

i zrzucił człowiek trzewia
i stanął szkieletem i mózgiem.

lecz Bóg wyrzekł
- rozbieraj się dalej.


i poukładał człowiek swoje
kości na mały stos
i pozostał mózg.

mózg miał bezmyślny.

co żeś zrobił ze swoim mózgiem
- zapytał Bóg.

mózg mój – Panie – jest młody
wykształcony wg standardów
europejskich
jest nowoczesny i postępowy
- liberalny.

zasmucił się jeszcze bardziej Bóg
po czym wyrzekł.
- dałem ci możność
dotknięcia granic poznania
i możność stwórcy
a ty odszedłeś od moich darów.

i oddalił się Bóg jak ten który przechodzi
i nigdy nie wraca.


Agamemnon

***

wąż na drzewie ogrodu chytry lecz przegrany 
odpłynął na zawsze

za mróz przy świetle księżyca
i za pragnienie jutrzenki
za pagórki i wzgórza
za wyspy i półwyspy zachodzącego słońca
w palecie płonącego rubinu
za noc gwiaździstą jak diament
w kosmicznej przestrzeni

za psałterz Dawida
za gest Chrystusa niewysłowiony

rowy pełne bławatków
łąki pełne ślazów
pola pełne czerwonych maków
za dotknięciem Jego tajemniczego spojrzenia

Agamemnon 

Polska solidarna

Boże jak tu jasno

Boże jak tu ciemno

z przedziwną zasłoną

i lampą rozbitą olejem rozlanym

i dług stał na szali

męczarnio szatana

podmioty tajemne

życie za wami

nie będzie świtania.

gdy śmierć i życie

stanęły przede mną

przybliżył się znowu

okropny ciężarze

dziś spać nie mogę

widziałem postać jakby ze stali

to szatan przegrany

ponuro patrzał

jak ciemność.

gdy śmierć stanęła

przed oczami mymi

i ktoś parszywy wyszedł z pomroczy

życie zabłysło

in oculi mei

w promieniach słońca

i gwiazdach północy.

lśnił odblask Pana

jak wschód jutrzenki

gdy życie przed nami

świętymi krużganki

jak świat chorałów

ten pociąg do nieba

wjeżdża pomału

wśród kwiatów i ptaków polnych.

Agamemnon