Rzeź i ucieczka do Egiptu

Nagle ton jakiś - a światu nieznany,
Wyszedł jak trybun - potworny i żywy,
Złowieszczy – twardy – smętny – ołowiany,
Prawdziwy – ciężki – lecz zawsze straszliwy.
Świat zamilkł – stanął - w te pieśni wsłuchany,
Umęczon w sercu – a tej pieśni chciwy.
Bóg uciekł... – gwiazda zaświeciła w dali
Niosąc w swym grzbiecie cień gwoździ ze stali.
Gdy łańcuch krwawy dzieł czynów haniebnych
Nie oparł się przeto bogobójców karze -
Rozbłyskiem strasznym dzieł wielkich nikczemnych,
Był ogień i krew – mnóstwa gadów twarze,
Wulkanem czynów szkarłatnych podniebnych,
Jak wężowiska w podskórnym pożarze.
Siła zagładna przelanej krwi bratniej
Przybrała kształty istności szkarłatnej.

Agamemnon04.01.2010 21:44

Bóg się rodzi

Moc truchleje

nie wypuszczaj z rąk swoich

Bóg wypełnia człowieka

w tym momencie gdy Chrystus się rodzi

w tym Jezusie nad którym

Boża gwiazda stanęła

jeśli weźmiesz już pióro

najpierw określ naturę

co pomiędzy jest Niebem a ziemią

On w padolną część wstąpił

On w swym Duchu przybywa

z wielką mocą i siłą

co twe oko widziało 
jakie pękły w swych formach ogniwa

teraz jestem w tych stronach –

może poznam w mych czasach –

może spotkam w tych dziełach

prawe runo Sofona

Boga w złotych na tronie Parnasach

dziecię widzę jest Panem

siła Słowa skrzydlata straszliwa –

złotej lutni pieśń żywa

strun wesołych radośnie

chorał Boga wciąż rośnie –

pośród jakże tu różnych

innych świateł przybywa

Pierwsza Miłość Istnienia

w stajni czystszej od śniegu

w białej grocie rozsianej

po pagórkach w szeregu wśród nieba

Agamemnon

18.09.2010 10:03

Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem i prochem.

Abraham

próbuję zrozumieć

dwa drzewa święte buk i dąb stary

z sobą w konarach pogańskich złączone

jak bogi się łączą dwu osobowe

łąki gościńce z nimi związane –

słowa rzucane są bogom na głowę.

próbuję zrozumieć kształt mego istnienia

i sens świata

patosu nowego

pomiędzy psalmami odwiecznych śpiewań.

Agamemnon

16.12.2010 19:57

Rorate

Bo w ziarnie, co jest we wnętrzności łonie
I w alabastrach ciał i serc rubinie
Widzę tę światłość, co jest na Syjonie
Bo Pan wysłuchał... I w małej dziecinie
Przyjdzie ktoś wielki – lecz w wielkiej zasłonie,
A gdy czas przyjdzie... - wszystko się rozwinie,
W wielkości kształtów potęgi natury
Z drugiej po Bogu - Przenajświętszej córy.

I rzekłem do niej: - „Pan Bóg nas wysłuchał
I miejsca nasze nawiedzi wspaniale
Oto zaprośmy w dom wielkiego ducha
Niech darzy życiem duchy nasze stale”.
Oto nadchodzi On - wielka otucha
W Duchów świętością zlanych doskonale
W Trójce jedności - i świętych jest który
Bytów imieniem i tronów natury.

Agamemnon

24.02.2010 5:02

Mgła

Oczarowany w zaczarowanej
we mgle lubomskiej jak welon mlecznej
a w krotochwilach zapominanej
jak trwa w półsennym a zawieszonym,

pośród przestrzeni bladym powietrzem,
pośród przestrzeni stojąca prawie
pośród ogrodów, ów zapomnianych
oraz uśpionych, oczarowanych,

bajecznych światów,

wymalowanych chyba na jawie
co tylko stoją a nic nie słyszą
jakby w zamglonym wiszącym stawie
i rozrzedzoną stojącą ciszą –

lecz jakże innej czaru krainy
niezapoznanej a takiej bliskiej

takiej rodzinnej



Agamemnon


Wszystko zamglone... a nad moim słuchem
Panował cudny, piękny język Słowa
I każdy wyraz wydawał się duchem
A pieśń jak duchów miłośnych rozmowa
Jak światło piękna wlatywała uchem.

Juliusz Słowacki

oto
jeden gest błękitu

Z bogów gaju
wraz z gwiazdami lanckorony
odlecimy gdzieś do krajów
w świat gałązki
co nas zrodzi
i radością się zapalim
niepoznaną

po błękicie niebios toni
oto
lecim wielkim lotem
a pelikan
czarnopióry
i królewskich sił objawień diadem złoty -
z nami -
dobrem w sobie doskonałym
wchodzi w biały sad jabłoni

tylko
jeden gest błękitu
jak kwiat cięty
jedna miłość
jedno życie
promień jeden
lśni odbity
obleczeni w ogień święty ból przełomów
i w zwycięstwo
jak w zwierciadle jednolitym




Agamemnon
06.11.2010 9:55

mgła jesienna

w pajęczą przędzę
uwieńczył się czas –

gdzieś w rozpostartej
naprzeciw głębi
tkwi w korowodach alej

biała stojąca mgła –

i widzę wszystko w łonie zadumy

w konturach płotów
drzew osowiałych stojących szeroko
prawem jesieni –

świat trwa
w pięknym wiązaniu


Agamemnon

Mgła jesienna
( wariant rymowany)

Tu w tajemniczą w pajęczą przędzę
czas się uwieńczył – i stoi dalej,
gdzieś w rozpostartej naprzeciw głębi
tkwi w korowodach splątanych alej.

Niebo stalowe bez słońca,chmurek
biała stojąca mgła księżycowa
kontury domów drzew i podwórek –

– ani jesienna mgła tu zdumiona
i pochylona nad kartofliskiem
nie baczy pełnym już zaoranym
szarym i zimnym z szarugi rżyskiem
liściastej pani.

Tu z pół istnienia ucieka promieni
i widzę wszystko w zadumy łonie,
wiązy się wiążą w jedność jesieni
na progu zimy w biel zatopione. –

– Pokryte całe widzę przestrzenie
białe mgły były – duch się unosił
w konturach płotów jak w zapomnieniu
drzew osowiałych w koło stojących
i śpiących wrzosów.

Anno jesieni mgłami okryta
nad zagonami wszystko się piętrzy,
tu świat zamglony formą zawitał –
trudnym wiązaniem tajemnym wnętrza.


Agamemnon

30.10.2010 15:21

Sądy babilońskich starców

Niech nasz wysiłek i moc się powieli,

Niech światło wzejdzie w nowe pokolenie,

O musi ethos! wolnomyślicieli

Abla pokonać – te podłe nasienie;

O bracia moi – dawnośmy już chcieli

Wprowadzić nowe postępu spojrzenie

Do Europy – babilońskie sądy!!

Tu! nasza wola i wolne poglądy.

Ja ci odpowiem: wolnomyślicielu...-

Po co wtargnąłeś w me treści duchowe,

Po coś tu przyszedł – miły przyjacielu

Byś się rozpłynął w mgłach purpurowych?!

Bo takich jak ty... – przechodziło wielu

I wielką mieli też wymowę

Lecz przeminęli... – a ich czyn niemały

Spisano w księgach... Babilonu chwały.

Agamemnon

13.07.2010 10:44

koegzystencja (1)

nie wkracza w obszar

cudzych prawd – świętych praw

rozumna ziemska

i wolna istota

Agamemnon

03.07.2010 11:33

Koegzystencja (2)



Pośród milczenia czy mowę się słyszy,

Czy Bóg sawannę od wieków wychowa?

Wśród leopardów , leonów i rysi –

Widzę krzyk niemy... – podniesiona głowa

I biedne oczy i posmak tygrysi;

Na taki widok dusiciel bez słowa

Oplata jagnię, aż serca się mrożą

Ze smakiem wielkim i krwiożerczą grozą.

Komu poznana bez dźwięków wymowa,

Kto serc bijących w stworzeniach nie słyszy,

Kto dziś na złotych sawannach od nowa

Światło dobędzie z zamyślonej ciszy.


Agamemnon

28.06.2010 9:18

Koegzystencja (3)

Nie wkracza człowiek ciemności framugą

W obszary cudze... – na straży stać będzie

Z ludzką rozumną i wolności strugą –

Naturą prawdy... w rozumnych prawd rzędzie.

I będę mówił, znużony tak długo...

Aż praw tych świętych... – jak w tęczę uprzędę.

Tej jednej prawdzie pokłonię się zatem

By stała złotą mądrością nad światem.

Agamemnon

03.07.2010 11:33

Szukajcie w duchach, w nich są tajemnicze
Dawne przymierza arki - puste skrzynie,
W których strach Boży na dnie - i oblicze...
Biada, w kim zaćmi się - albo zginie!

Juliusz Słowacki

Rzekłbyś nad tęczą, nad którą Dawidy
W psalmach duchowych odnajdują imię,
Czemu królestwa globowe olbrzymie
Nie wam Dawidom podały istotę
Korony swojej - królestwa złote.


Agamemnon
14.06.2010 22:33

O! wy sny dawne, w których się przyśniła
Ludowi - Bogu na przyszłość grożąca
Antychrystowa potęga i siła...
O! tajemnice, od tarczy miesiąca
Odbite - bogdaj na wieki świeciła
W prostocie wasza moc oświecająca...

Juliusz Słowacki

w ogrodzie



ten kwiat pamięta – o! żywe wskazanie 
całe to piękno od kwiatów tajemne 
o geście woni – prawdziwie anielski 
moc w tobie piękna! pod piękna władanie – 
oddają całe ogrody panieńskie 
jak w boskim gaju zostało już we mnie 

kwiaty jakoby – pastele w sukience 
nektary złote aromat jak miody 
napój dla oczu – z kwiaciastych koktajli 
i oczy wznoszą jak twarze dziewczęce 
blade jak perły w zapachach konwalii 
korony z płatków – z kroplami od wody 

kielichom kwiatów czas mój tu poświęcę 
ponad grzędami wiosennej batalii – 

Agamemnon

30.04.2010 21:45

-->

A sława z twardej uzyskana siły

Do mogił idzie – lecz nie za mogiły

I było w niebie wielkie uciszenie,

A jeden anioł krzyknął: „Kto zań stanie?”

Wtenczas duch jeden opuścił promienie

I spadł... i było wielkie gwiazd spadanie

I różne piękne malowane cienie

Mijały w słońcach – leciały w otchłanie,

Potem jako staw, gdy się ukołysze,

Świat ducha zaczął zwierciadło – i ciszę.

Juliusz Słowacki

Nową wan ziemię

Struny trącane ręką doskonałą

Z Orfea tonu

Wzmogły wioliny z naturalnym szłem

Oddźwięczające wisiały wspaniale

W przepaściach słońca

Nad kolumnami wśród świateł Syjonu

A bałem się końca nad okręgami

Szły i wyrwały gdzieś ducha spode mnie

Jak gdyby oczy dźwięk ten otworzył

Przejrzysty i otwarł się we mnie

Jak diamentowa gwiazda północy

Albo piękności

Z miłością w oczy

Przy strugach słońca

W oczy wieczności zagląda dźwiękiem

I w głębi duszy w Prometeuszach

W gajach zielonych - Bogiem wezbranych

W hosanna duszach

W progach jasności

W koronie ducha

Nową wam świętą zapowiadam ziemię.

Agamemnon

19.04.2010 23:24

Stan ducha

(opluwaczom prezydenta Najjaśniejszej Rzeczypospolitej profesora Lecha Kaczyńskiego poświęcam)

...
te smutne błędne
postacie senne
z krainy rażenia
miesiące płócienne
tkwiące w półcieniach
woskowe twarze
zamglone oczy
pokryte szranki
w pół posiwiałe
szare krużganki
i szare włosy
jesienna aura
i szare kłosy
ale nie mgliście
jesienny okres
ale bez liści
na kształt przyszłego
jakby cmentarza
jak w balsamicach
szarych smętarzach
będąca spowiciem
duszy zdrętwiałej
w półsen idąca
i ciał z półżyciem
bez łaski słońca
lecz z łaską bycia
szarych kolorów
i z łaską życia
ale półmartwe
chyba z wyboru
jakoby wody
zabrakło w ślinach
za kłamstwo życia
w półsen ogarnie
jak lampa skryta
i w pajęczynach
zgasła latarnia
wraz z kłamstwem życia
przygasło słońce
w półtajemnicy
ludzkiego bycia


Agamemnon
15.04.2010 14:04

Zachód słońca

Cudowny zachód słońca w złocieniach powraca

Dziś już dzień nachylił - nam - w rubinu przestrzeniach -

I odtąd w swych pejzażach pędzlami obracał

Po złocistych okręgach na niebios sklepieniach

Zorzane tu jak gdyby rubinów witraże

Zaczarowane grzędy bajecznych przestrzeni

Jakby w łunach się mienił na niebios pożarze

Wspaniały dzień słońca z paletą promieni

I jakby w konturach zorzy żarzyły się twarze

Co już wyszły z Edenu kolorów nauki

Jakoby już w przestrzeniach na niebios pożarze

Zaszedł dzień Boży z najwyższych dzieł sztuki

Czerwone słońce potem jak w podtrzymywaniu -

Ogromny okrąg wisiał jak anioł globowy

W purpurze zwolna tonie - gdy w oczekiwaniu

Cudowny się przybliżał znów wieczór domowy

Więc wtenczas nie mogłem tu mojego już wzroku

Oderwać – gdy naraz blask wybija ze słońca

Rubinowego - w toni barw wśród pól i obłoków

Namalowanych jakby farbami bez końca

Nam tu ta ziemia ognie wylała... - bo oto

Znad Sekwany Tamizy Dunajca czy Renu

Ta ziemia dla nas jasność odebrała złotą

Słońcu... - a także piękno - ogrodom Edenu

Oto zaszedł już dzień słońca z resztkami promieni

Ale ciągła duchowi – nie kończąca praca

W nowych już tu obliczach wieczornych przestrzeni

Czerwonym jakby kurem w lazurze obraca

Słońca już skrawek rogu świat jeszcze ozłaca

Jeszcze natury idzie światło w tej godzinie

Smug... w szkarłatnej krainie w poświacie przetacza

Potem tylko opada chyli się i ginie

Agamemnon

14.04.2010 12:26

Zachód słońcaA

( wariant drugi)

Cudowny zachód w złocieniu znów wraca -
Znów dzień nachylił w rubinu promieniach
Jakbym pejzaże swym pędzlem obracał
Po kręgach złotych i rajskich sklepieniach

Jak gdyby z zorzy powstały witraże
Zaczarowanych bajecznych przestrzeni
Jakoby w łunach na niebios pożarze
Zaszedł dzień słońca z paletą promieni

I jakby w zorzy żarzyły się twarze
Wyszłe z Edenu z kolorów nauki
Jakby w przestrzeniach na niebios pożarze
Zaszedł dzień Boży z najwyższych dzieł sztuki

Czerwone słońce jak w podtrzymywaniu
Ogromny okrąg jak anioł globowy
W purpurze tonie - gdy w oczekiwaniu
Cudny się zbliżał znów wieczór domowy

Wtenczas nie mogłem już mojego wzroku
Oderwać – gdy blask wybija ze słońca
Rubinowego – wśród pól i obłoków
Namalowanych farbami bez końca

Ta ziemia ognie wylała bo oto
Znad Odry Wołgi Dunajca i Renu
Ta ziemia jasność odebrała złotą
Słońcu i piękno ogrodom Edenu

Zaszedł dzień słońca z resztkami promieni
Ciągła duchowi - nie kończąca praca
W nowych obliczach wieczornych przestrzeni
Czerwonym kurem w lazurze przetacza

Na zakończenie – szlachetnemu gronu
Na zakończenie zachodzącym blaskiem
Na zakończenie po dniu – wieczór – stanie

I jeszcze słońca kawałek z zagonu
Zamknął purpurą promienistym brzaskiem
Schodzącemu duchowi – na pożegnanie

Słońca już skrawek świat jeszcze ozłaca
Jeszcze natury światło w tej godzinie
W szkarłatnej krainie w poświacie przetacza
...
Potem opada chyli się i ginie


Agamemnon


13.04.2010 17:16

Awaria możliwości poprawnego zapisu

Noc i jutrzenka

Tuż po zachodzie w błogosławieństwie

Przymglonych świateł, wzmożonych zapachów

Wzrok połączyłem z westchnieniem kwiatów

Już nie pamiętam... czy gwiazdy północy -

(Gdy noc nastała,... i cała w śnie tonie)

Spoglądać mogły kwiatom tym w oczy

O! to pamiętam, ja pośród gwiazd nocy

(Gdy się ukażą, gwiazdy w nieboskłonie)

Spoglądam kwiatom tym w śpiące ich oczy

Gdybym to wiedział, to pojąłbym chyba

Że dzień nadchodzi - i noc się nachyla

W cyklach natury... jak w formach motyla

W niej jak panienka różana się mieni

W zieleni cieniach prześwitów złocistych

Jak wystrzał kwiatów kwitnących przestrzeni

Duch orzeźwienia jak strumień z koryta

Ów sen poranny... promieni kwitnących

Błyskiem brylantów - już nadszedł i świta

Ps.

Zobacz staruszku - tu niespożyta siła

i zobacz panienko;

tu niezbywalna nadzieja -

jak pięknie – na co dzień się toczy -

znów dnieje,

Bóg zagląda wam w oczy ze swoim promieniem

wieczystą jutrzenką


Agamemnon.

08.03.2010 22:28

Na spotkanie z Janem Pawłem II

Tam rzeki ludzi,-

tam ludy płyną,

jakby do morza.

Zieloną krainą

Duch wielki przyszedł, -

Duch wielki pierwszeństwa

i użył ręki takiego człowieka

i jego siły; -

spokojnych słów męstwa.

Przyszła po nocy jutrzenka czuwania

w blasku różanym.

Zieloną krainą -

tam ludzie płyną, -

i ludy płyną

w zielone błonia –

zieloną świątynią -

z pieśnią na sercu

w jutrzenkę wśpiewaną.

Jak ongiś przyszli - na spotkanie z Panem,

w blasku jutrzenki różanej.


Agamemnon

07.03.2010 16:46

Zaczniemy ducha ku Bogu podnosić

(z cyklu interpretacje J. Słowackiego)

Takiego piękna wam nie wyobrażę

Jaki szedł od tej olśnionej natury,

Która pędziła światła jasne twarze;

Oczy jak lilie - płomyki z purpury,

Tworzyły piękne się jakieś pasaże

Kolumnadami które są u góry

W promieniach w formie kształtowi poddaną

Lepszą jutrzenkę przyszłą – już różaną.

„ I rzekłem żonie o wizji mistycznej;

A ona: - „Właśnie taką drugą,

Która mi róży na niebiosach ślicznej

Także wiodącą uczyniła sługą.

Ja przeprowadzam górze seraficznej

Duchy – kwitnące jeszcze dziś nad strugą;

Jam jest dawczynią nawet ptaszków rzeszy:

Gdy lecę w niebo – jaskółka się cieszy”.

Jak falą morza,... - gdy całym narodem

Zaczniemy ducha ku Bogu podnosić

Co wiek podwyższać twory jednym wschodem

Jako nawzajem winy nasze nosić

Żywot na górze mieć – a śmierć pod spodem

I duchy wyższe w wyższe ciała wnosić

I wsze obdarzyć nowej formy chwałą

Oddać to wszystko tak duszę jak ciało.

Kto by zrozumiał!... gdy my tak do siebie

Gadali snami – żywota królowie.

Już więcej ducha, bo w ciągłej potrzebie

Wzrastać na duchu... więc już w naszym słowie

Była ta siła która jest na niebie,

Zdolna podnosić do góry ołowie,

Siła... która nas zniżonych kolanem

Porwie – i w niebie postawi przed Panem...


Agamemnon

-->

Jesień

Pytałem: kto mi ducha lot odmieni?

„ja” - rzekła mową piękną i spokojną

pośród żółci złotych i czerwieni

Pani młoda, prosta, czasem chmurna

z rubinami barw jesieni

kolorowa z jarzynami, owocami

i zbożami

w polskich siołach

wiejskich gumnach

w kolorowy świat przestrzeni

starszym jednym rokiem ziemian

wśród nadziei

i spokojnych barw promieni

pól - błękitów - szarej wody

czasem zimna z niepogody

koniem srebrnym starszym jednym rokiem

jak w pierścieniu cyklu przemian

autor: Agamemnon

21.02.2010 00:02

Ps.

-->

I chociaż jesień jest żółta

i rubinowa

i czas owocowania

i liść już opadł i wstała szaruga

lecz nie znajdziesz w niej ani krzty śmierci

w jesieni nić życia

przeciąga się długa

i wchodzi

w sen postjesienny

i choć kurhalne wtłaczamy jej słowo

jak w sen kamienny

po śnie zimowym

zakwitnie

na nowo

*

Oto ta piękna

młoda Pani z góry

zaczęła ciągnąć

swoją mowę wdzięczną

piękna jak różne oblicza natury

wydobywała

z kurhanów konieczność

-->

Rzekła: że jeden pasterz

pasąc owce

zawołał radośnie

pieśnią pielgrzyma

spokojnie a głęboko

znakiem Parkinsona

W nowej już wiośnie

Agamemnon