Jakość kultury propagowanej przez promiskuistyczną Claudię objawia się w formie cenzury
w zakresie twórczości literackiej. Widzimy, że XXI wiek jak dotychczas nic nie wniósł do środowisk
wstecznictwa kulturowego.

Janie Lechoniu


 (W rocznicę tragicznej śmierci)

Zło weszło jak świat cały do twego podziemia,
Kwiat winnicy by skalać upiornym oddechem,
Aby dusza twa zgasła z bolesnym uśmiechem,
Na wieczny smutek ciszy jak ciężka jest ziemia.

Czemu ta przepaść ciemna która ciebie woła:
„Tyżeś to, ty mój mistrzu, - mam cię w swojej dłoni”.
W krok chwiejny - brzask głowy - we mgle idziesz zgoła,
Na wieczny smutek ciszy w śmiertelnej ustroni.

Bo wewnątrz niej tkwi jakaś tajemnicza siła,
Jak akord przeraźliwy wybuchu granatu,
By krzew winny nie wydał więcej już nam kwiatu,
By się serce rozpękło jak kamienna bryła.

W nierównej walce stajesz, nic się nie odmieni -
W porwanych strzępach włosów przy blasku księżyca.
Gdy ból w myślach twą głowę zbolałą podsyca,
Znikczemniały wszedł rapsod złowieszczej przestrzeni.

A jeślibyś był winien i brak ci jest nieba,
To za tobą przed Bogiem głos wzniosą poeci
I modlitwa do Boga poezją się wzleci,
Aby Bóg dał ci niebo tak jak kromkę chleba.






Agamemnon
 

Sokratesie!

Anioł bez skazy idzie,

wędruje po górach złocistych.

Drugi anioł ze skazą

wędruje po górach skalistych -

była tam strzaska lutnia,

i złota struna zerwana z tej lutni,

był kielich zdrewniały, przewrotny

od cykuty cały.

A cała cykuta wewnątrz Sokratesa.

Kielich co niebo zasmuca,

aż w Edenie stało się mniej zieleni

i mniej słońca na drzewach,

więcej smutnych cieni,

jak gdyby półciemność się wdarła

z upiorem widziadła

i przeniosła swój byt do wątłej jesieni.

Sokratesie !

twój Bóg , do anioła

co wędruje po górach złocistych,

podejmie cię spod kielicha

i do gór złocistych przeniesie.

Agamemnon

Spotkanie z Bogiem

I Bóg otworzył wieniec purpurowy

Ucichły stojące obok upiory czerwone

Toczył się szumem lasek cyprysowy

I kolumnady stały smukłej Arte

I ciemność i chmury zakrwawione

Z piorunów odarte

Z oddali świecące

Przybrały kształty jaśniejsze niż słońce

I Bóg otworzył niebo purpurowe

A we mnie była myśl słoneczna złota

Językiem słonecznym jam miłości był wzięty

I wielka światłość biła z pięciu ran

I ze stu strzał z Sebastianowych ran wyjętych

Agamemnon

Sen


Jak lekki spokój nocy - stawu cisza błoga
l lgną zmęczone oczy i sążnie palone
Dymy z kominów szarych nadzieją uśpione
Już pobielana srebrem mleczna sunie droga


Zasnęły już zamknięte chat ostatnie wrota
Pochylił się na niebie świat niebios uśpiony
Posnęły lasy chaty i szare zagony
Na złotych lament strunach zasnęła tęsknota


Niebiosa rozgwieżdżone w płachty nieboskłonów
To cichy teatr wzniosły po niebie się toczy
Jak gdyby po diamentach iskrzących eonów
Przechodzą złote kraje diamentową nocą




Agamemnon

Psalm 23


Pan moim nieskończonym jest życia pasterzem,
na łąkach i pastwiskach gdzie woda źródlana –
a to jedno wiem tylko, że to własność Pana,
jej kryształ lśni jak diament z wiecznego przymierza.

Chociaż serce i dusza wewnątrz we mnie pęknie,
gdy świat jak wąż się pławi w paszcz swoich pozłotach;
dziś gdy świata katodręk morduje w swych grotach –
krwawą doliną chodzę, zła się nie ulęknę.

Bo Pan wiedzie prawymi ścieżkami imienia;
niebo ziemię z ciemności uczynił świetliste,
On utworzył z kamieni, jak z żarna istnienia
swój Eden nieskończony w kaskadach złocistych.

Na niebie w nieboskłonach jesiennych omłotach
i we mnie moje serce w duszy mej zapali –
próbę weźmie Pan swoją – jak z czystego złota –
wprowadzi mnie do miasta swego Jeruzalem.

Agamemnon

Ukrzyżowanie

Jakby w chmurze zakrwawiony biały

Straszna i w światłach twarz perłowa

Dłoń zakrwawiona pokazywała

Przerażeniem czerwona

Wyrzucające takie strzały z pięciu ran

Że mi stygły słowa

Odmieniec Boży zasnuty zawieją

Pochwycił pochodnie

Pod tchnieniem Boga

Niech płoną nadzieją

Niech pierzchają bogi

Ołtarze szatana wywrócił pod nogi

Mistrza bolesnych tonów czerwonego rymu

Co ujrzał ohydę swoich własnych czynów

Bez lilii białej w światowej batalii

A duch się święty – widomy – przybliża

Nagle przez ducha Świętego porwani

Był duch – sam Chrystus – wołają

Był w domu i usiadł za stołem przed nami

Z swym ciałem



Agamemnon

13.07.2009