Zaczniemy ducha ku Bogu podnosić

(z cyklu interpretacje J. Słowackiego)

Takiego piękna wam nie wyobrażę

Jaki szedł od tej olśnionej natury,

Która pędziła światła jasne twarze;

Oczy jak lilie - płomyki z purpury,

Tworzyły piękne się jakieś pasaże

Kolumnadami które są u góry

W promieniach w formie kształtowi poddaną

Lepszą jutrzenkę przyszłą – już różaną.

„ I rzekłem żonie o wizji mistycznej;

A ona: - „Właśnie taką drugą,

Która mi róży na niebiosach ślicznej

Także wiodącą uczyniła sługą.

Ja przeprowadzam górze seraficznej

Duchy – kwitnące jeszcze dziś nad strugą;

Jam jest dawczynią nawet ptaszków rzeszy:

Gdy lecę w niebo – jaskółka się cieszy”.

Jak falą morza,... - gdy całym narodem

Zaczniemy ducha ku Bogu podnosić

Co wiek podwyższać twory jednym wschodem

Jako nawzajem winy nasze nosić

Żywot na górze mieć – a śmierć pod spodem

I duchy wyższe w wyższe ciała wnosić

I wsze obdarzyć nowej formy chwałą

Oddać to wszystko tak duszę jak ciało.

Kto by zrozumiał!... gdy my tak do siebie

Gadali snami – żywota królowie.

Już więcej ducha, bo w ciągłej potrzebie

Wzrastać na duchu... więc już w naszym słowie

Była ta siła która jest na niebie,

Zdolna podnosić do góry ołowie,

Siła... która nas zniżonych kolanem

Porwie – i w niebie postawi przed Panem...


Agamemnon