-->

Jesień

Pytałem: kto mi ducha lot odmieni?

„ja” - rzekła mową piękną i spokojną

pośród żółci złotych i czerwieni

Pani młoda, prosta, czasem chmurna

z rubinami barw jesieni

kolorowa z jarzynami, owocami

i zbożami

w polskich siołach

wiejskich gumnach

w kolorowy świat przestrzeni

starszym jednym rokiem ziemian

wśród nadziei

i spokojnych barw promieni

pól - błękitów - szarej wody

czasem zimna z niepogody

koniem srebrnym starszym jednym rokiem

jak w pierścieniu cyklu przemian

autor: Agamemnon

21.02.2010 00:02

Ps.

-->

I chociaż jesień jest żółta

i rubinowa

i czas owocowania

i liść już opadł i wstała szaruga

lecz nie znajdziesz w niej ani krzty śmierci

w jesieni nić życia

przeciąga się długa

i wchodzi

w sen postjesienny

i choć kurhalne wtłaczamy jej słowo

jak w sen kamienny

po śnie zimowym

zakwitnie

na nowo

*

Oto ta piękna

młoda Pani z góry

zaczęła ciągnąć

swoją mowę wdzięczną

piękna jak różne oblicza natury

wydobywała

z kurhanów konieczność

-->

Rzekła: że jeden pasterz

pasąc owce

zawołał radośnie

pieśnią pielgrzyma

spokojnie a głęboko

znakiem Parkinsona

W nowej już wiośnie

Agamemnon