Pogrzeb św. Jana Pawła II


Piorun strzelił w księgę Złego
Łabędziowy głos dosięga
Złotonibe niebios góry
Tu na ziemi wszystkie kresy
Co nam kwitną w złotych ziołach
Gdzie się pisze Złotą Księgę
Złotym piórem od anioła
Siłą Chleba od Kościoła
I przymierza tęczy wstęgą

I tę Księgę bez pieczęci
Wiatr przewracał wszystkie strony
I królewski śpiew łabędzi
Wszczepił w duszę mą znużoną
Niebios święte medaliony
Co na ziemię blask rzuciły

Za Jezusem szły miliony
Bez żadnego cienia braku
Złotym czasem heroldowym
I w żelaznej berła siły
I w potędze krzyża znaku.


Agamemnon
28.05.2009

O! żar słowa i treści rozsądek
I niech sumienia berło
W muzykalny łączy się porządek
Słońcem każdym jak perłą!
Norwid

Wiosna w górach
-->

Śnieżone góry białe, wielkie jak na tronie,

Odbiją w światło życia - w wielki trakt odległy,

Tam w dole łąk kobierce, - suną się rozległe

I stary owczy szałas stał na Starym Gronie.

O wielkie trudy ciągłe i troski po zimie,

Nie próżno jako anioł podawałem ramię,

Tu w nadchodzącej czułem - sasanków krainie

W coraz jaśniejsze i na przedwiosenne znamię

Patrzę... – ten tu świat nowy, cudowny i świeży,

Który się zorzył w duchu - otwarty - szeroki

Żywy ducha istotą, - a który się wmierzył

W elementarne ubrane obłoki.

I widziałem orła, - na niebie wysoko,

Niósł gałązkę zieloną, jak gdyby anioła

Wiosenny oddech przyniósł,...

Słoneczny dzień wiosenny z promieniem głęboko

Z słonecznego c z o ł a.

A potem białe lilie, białe jak gołębie,

Bo jak w czystości bóstwa z prawdziwą pokorą

Bo z słońca promień złoty, promień w usta biorą

A z sercem od gołębi w kryształowe głębie.

Zakwitły białe kwiaty, utkane z młodych lat,

Przechodzi chwały promień, słońcem swym wspaniały,

Utkany z snów przedziwnych, obłok niesie biały

I w śnieżnobiałą radość zakwita c a ł y ś w i a t.

Nad słońca wylatuje, choć żyje ponad słońcem,

W oddali Eden widać, promienie szczytów sznur,

Przez wszystkie serc uderzeń, jest ich tu tysiące,

Przywitał pieśnią piękno i sens przywołał z gór.

--&Agamemnon

13.09 2009 g 8:19



-->

W ogrodzie

Poeta w słowie złotym - on jest pieśnią stworzeń
Bo żywą wodę pije z boskiego ruczaju
I przestworza błękitne tu świętsze się stają
Gdy subtelność natury w jego strofy włożę.

Z zatopionym pierścieniem ze złota w potoku
Z czarodziejskim białym dymem błękitnych kominów
Niesie wodospad wołanie łabędzi z obłoków
Ze snów śnieżnobiałych i białych jaśminów.

Oto słońce w ogród weszło, uchyliło nieba,
Niedotykalna mgiełka, jak kwiaty pachnące,
Po deszczu trzepiącym, po deszczu jak trzeba,
Powoli ogród cały objęła swym słońcem.

Z głębi gałązek śliwy w stronę słonecznika,
Zdawało mi się nie być końca pienia,
Słyszałem koncert złoty małego słowika
Najwspanialszych radości pięknego stworzenia.

Jak gdyby promyk słońca o kwiaty pachnące,
Jak poeta swe słowo chce składać nam w dani
Na lutni... - złote promienie ciągle nam trąca
Może w ręki swej geście na strunach z otchłani.

I coraz cieplejsze, gorętsze staje się słońce
I coraz bardziej rosną natury nadzieje
I tak promyk wschodzący z kwiatami się śmieje
I promyk potrąca swe kwiaty pachnące.

Poeta złote słowo ujmuje w swe dłonie
I płynie złotą struną - z ust złotych wymowa,
Bo tu wszystko co żyje w natchniętej koronie
Wychodzi jakby jutrznia - guślarzy królowa.

Orzeźwienie wiąż płynie wśród kwiatów od nowa
Muzykalną osnową złotego promyka,
Piękne życie Bóg życia jak co dzień zachował
W róż zapachu i dźwięku świergotu słowika.

Poeta złote słowa ujmuje w swe dłonie,
Złotą struną potrąca, z ust złotych zaplotem,
Tu letejski czar daru w natchniętej koronie
Wplata piękno słoneczne w kędziory ich złote.

 

Agamemnon

01.06.2009

-->

A Zosia wiedziała

(fraszka)

I cóż jest warte to życie
Syknął( przed sześćdziesiątką) Tadeusz Zosi
Życie jest warte tyle co wnosi
Z uśmiechem odrzekła choć wściekła.

Po czym uśmiechnęła się Zosia w ogrodzie
Do Tadzia męża swego
By jeden promień z drugiego w snop światła się zrodził
I chociaż sześćdziesiąty rok życia dochodził
Bez mała
Odrzekł Zosi
Życie jest tyle warte co sobą wnosi
A ona od zawsze o tym wiedziała


Agamemnon
04.06.2009

-->

Stałam u bram nieba i piekła

dr Gloria Polo

Trafiona przez piorun

Tam na krzyżu Bóg-Człowiek rozerwał kajdany

On często cierpiał potwarz, choć nic nie zawinił

Jakby go los wyrzutkiem dla siebie uczynił

Był przez zbrodnie człowieka, jak zbrodniarz ścigany

Patrząc z góry ze świętym uśmiechem proroka

Rzekł do mnie, że do stóp jego przyjdzie świat cały

A czas się skraca, jego nadchodzi e p o k a

Ja zaś niechcąco wzrokiem, ku niebu spojrzałem

W gwiazdach złotych tajemnych dostrzegłem granice

Gwiazdy były wyraźne - były oczywiste

Bo mówiłeś też do mnie, że przyjdziesz o Chryste

Że rozerwiesz na wieki wielkie tajemnice

Gwiazda nocą koniecznym zegarem wysłana

Coraz większym się crucis rozwijała złotem

I szła i przed człowieczym stanęła namiotem

Jak gdyby kometa jakaś śmierci niespodziana

Bezmierny moment chwili poznania istnienia

Przyniósł wieniec śmierci przepalonych czasów

Gdzie światów całych obszarów wymiernych atlasów

Otwiera strasznym sądem księgę rozliczenia

A kto nie chciał zaczerpnąć z zbawienia zasługi

Gdy bardzo byłem głodny, a kto przyszedł do mnie?

Gdy kielich, krew i ogień i fala koło mnie

One obciążą twe konto rachunkiem za długi

Twe czyny cię dopadną, w nich jest wielka trwoga

Gdy w tobie fałsz się fałszem na fałszu odciska

Odbitym echem, gwałcą rzeczywistość Boga

W miejsce czasów harmonii budujesz zwaliska

I Sąd orzeknie w majestacie Jestestwa

Że osoba nie anielska, znikczemniała, czarna

Nieskończenie obłudna i że jest poczwarna

I, że nie ma już w tobie niebiosów królestwa

Wielcy Mistrzowie twoi hymn tryumfu nucą

Wlewają do swej czary mieszaninę wina

Zamiast przytulić cię słowem i ogrzać jak syna

Swą klątwę na twoje ramiona zarzucą

I zamiast tobie w zamian dać błogosławieństwo

Gdy w głębi serca purpurą okrutną

Oni rdzawych ci laurów swych dadzą przekleństwo

A tyś utracił co ludzkie, że aż Bogu smutno.

Agamemnon

30.05.2009

Krzyż Chrystusa

Wielki krzyż wymowy
Co sądem przeraża Ten czasu dotrzyma
Krzyż Olbrzyma Co w słowach poraża
Dla takich jak wy miejsca nie ma.


Agamemnon
24.08.2009 g 22:24


-->

Spotkanie z szatanem

Bez żadnej glorii, łaski i ave

Kłamstwem przedziwnym uderzał łańcuchem

Posiadł moc wielką ruszania światem

I bramą piekła otwartą złym duchom

Oko jak zorza abortu szkarłatem

Uderzał w lud Boga i Boga sprawę

Upiór się czarny pokazał w naturze

Skąd się tu zjawił, no i dlaczego?

I kto rozświetlił okropne zwierciadło

Rozbłyski, pomruki, pioruny i burze

Kościaną posturą

I stanął jak wielkie słońce podziemne

Strasznej natury tępe i ciemne

Jak ŁACHMAN jakiś splamiony purpurą.

Agamemnon

Bez liry udziału

(fraszka)

Sędziwego na uczcie
Zapytałem niegdyś Greka.
Czym jest mądrość panie?
A on z rozmysłem na nowo powtórzył pytanie
Po czym odrzekł: tym ile w człowieku człowieka.
A to co pozostało? dalej pytałem.
Jest to marność głucha
Na głuchym ugorze
Nikogo nie ożywi, nikogo nie poruszy.
Czym zatem jest wiedza?
Wiedza jest pokarmem duszy.
Lecz dać duchowi ducha
Pierwsze z drugim może.


Agamemnon

Odpowiedź Arystotelesa

(fraszka)

Przechadzałem się ongiś w oliwkowym gaju
A wszystko z mchami srebrnymi się miesza
Opodal Parnas i świątyni zwaliska I napotkałem przechadzającego się ducha Arystotelesa I zadałem pytanie.
Czym jest grzech panie?

A on spojrzał w kierunku słońca
I oczy zmrużył jak gdyby jego myśl gorąca
Na sądzie myśli i mądrości słowa swe ważył.
I odpowiedział w słowikach i w sercach promienia
Jak gdyby z boskiego powstawał istnienia
Bo nie chciał by była to odpowiedź z tłumu
I dodał:
Grzech jest czynem poniżającym, niegodziwym
Jest odstępstwem od zasad rozum.

Agamemnon

-->